ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း…....

ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႔စကားကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ယူသံုးလိုက္တာပါ..
တကယ္ေတာ့သူမ်ားအေၾကာင္းကိုေျပာမယ့္အစား
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာတာဟာ
အေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား…

မေန႔ရရံုးပိတ္ရက္
ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္..
ေလာေလာဆယ္ဒီေန႔အထိ ျပည္သစ္တည္ ဘ၀ကို ႏွစ္ပိုင္းသြားေတြ႔တယ္..

တစ္ပိုင္းက လူငယ္ဘ၀
သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔
အလကာားေန စကားမ်ားေနတက္သူ ….
အခ်ိန္ပိုေတြအမ်ားၾကီး ရွိေပမယ့္
ဘာကိုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေလ့လာခဲ့သူ…..
နဲနဲပဲသိေပမယ့္
အမ်ားၾကီးသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့သူ…
အေမနဲ႔အတူေနခဲ့ရေပမယ့္
အေမ့တန္ဖိုုးကိုသိပ္မသိခဲ့သူ….
လုပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကလဲ
ပိုက္ဆံမရေပမယ့္ အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံေတာင္စိုက္ၿပီး လုပ္ေပးတက္သူ…
(ဒါေတာင္ အေကာင္းအေျပာမခံခဲ့ရဘူး..
တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္..
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာသလိုေပါ့
ငါ့မွာေတာ့ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိိဘူး
လိုခ်င္ရင္ေတာ့ အိမ္မွာ ေက်းဇူးေတြေတာင္းနဲ႔အျပည့္ပဲ..)
ဒါေတြစလုပ္ထဲက ကိုယ္ကဘာမွလိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔လုပ္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ …..
ဒါေတြဟာ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္သလိုပါပဲ..

ျပည္သစ္တည္ရဲ႔ ဘ၀ေနာက္တစ္ပိုင္းကေတာ့…
အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားတဲ့သူ
(မမ်ားလည္းမ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့သူ..)
သူငယ္ခ်င္းေတြတစ္ေယာက္မွမရွိတဲ့သူ ….
(တစ္ခါတစ္ေလ gtalk ေျပာတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္တာကလြဲရင္)
ပရဟိတဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့သူ
ပိုက္ဆံသိပ္မရေပမယ့္
တစ္ခ်ိန္လံုးေငြေနာက္ပဲလိုက္ေနသူ..
အလုပ္သိပ္မ်ားတဲ့ၾကားထဲကပဲ
Part time အလုပ္တစ္ခုကို ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား လုပ္လိုက္ေသးသူ…
အေမနဲ႔ရည္းစားကိုလြမ္းေပမယ့္
အကန္႔အသတ္နဲ႔သံုးရတဲ့ ပိုက္ဆံေၾကာင့္
တစ္လကို တစ္ၾကိမ္ထက္ပိုၿပီးဖုန္းမေခၚတဲ့သူ….
အကိုအရင္းတစ္ေယာက္လံုးရွိေပမယ့္
တစ္လေနလို႔မွ တစ္ေခါက္မသြားသူ….

ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေလာက္ပါၿပီ..
ဆက္ေရးရင္ အကုန္ေပၚေတာ့မယ့္ :D
မေပၚတစ္ေပၚပဲေကာင္းပါတယ္..
ဒါကမွ အရသာရွိတာေလ..
အရမ္းေပၚရင္လဲ မေကာင္းသလို
မေပၚရင္လဲ မေကာင္းျပန္ဘူး.. :P